soñei
que soñabas.
sentin
que sentías
tal que se foses de verdade
soñeite.
tal que se existises
sentinte.
soño
o que ti soñas.
e sinto
o que ti sentes.
tal que se deixase de ser boneca
e fose nena de verdade, soño.
tal que se deixase de ser marioneta
e soñase, sinto.
porque ao fin e ao cabo
a vida está chea de soños.
e xa sabes que os soños...
soños son.
aquí queda o poema que nos pediu Susana para o luns..
=)
4 comentários:
Puffff!!!! a foto é brutal!!!!
O poema é unha chulada, pero iso xa non é novidade. Gústame. Tes que seguir con isto e ir mellorando as formas. Vas moi moi moi moi rápido. Quizais algún día ti sexas a nosa invitada na semana da poesía ;)))
Jaja... sego decindo o mesmo ca sempre... es moi boa... Fanse popemas moi simpáticos con esta estructura co xogo das palabras, e este é precioso. Seguir así!
`pois nada decir que a silvia está escribindo moi ben grazas a min a ese amor que hai entre os dous ,ela aé a forza de alimentacion para qu poidamos escribir poesia os dous !!!!!!!!!jejejej pois nada decir do poema que e unha preciosidade e que como di susana a ver se dentro de pouco teño unha moza poeta jejejej bikiños adeus
en canto ó poematen unha sonoridade e un ritmo moi alegre e triste o meu tempo ( segun amiña opinion ) pola utilizacion dos verbos .pero ti sabes que me gusta kerto adeus
glups... sección cotilleos activada
Pois noraboa aos dous!!!
un matrimonio de poetas:
Mª Xosé Queizán e Ferrín
Rábade Paredes e Helena Villar Janeiro
Silvia e Miguel....
:))))
Postar um comentário