Estaba alí sentada,tiñase ir,
pero non podía..
el tamén estaba..
Levaban horas,
a anacos falaban,
outros non decían nada..
Sobraba con saberpero non podía..
el tamén estaba..
Levaban horas,
a anacos falaban,
outros non decían nada..
que nin ela se quería ir,
nin el que ela se fose.
nin el que ela se fose.
Ola, pois este poema si que é meu :P e escribino despois de escoitar un dos poemas qeu lemos na clase..espero opinións, suxerencias..(coma sempre jeje)
bicos.
3 comentários:
oliñas!!bueno pimero grazas por subirme sempre os meus!!ok?
o poema este tamén e mu bonito porque reflexa ese estado de animo que sintes cando te tes que separar dunha persoa a cal queres sexa amigo, noivo familia....pero a cal lle queres dalgúnha maneira un tanto especial.
bicos
Lendo isto non hai dúbida... a clase si serviu para algo.
Grazas
precioso Sofy.. precioso!!..
águeda ten razón.. el e ela.. non nos di en ningún momento que tipo de relación teñen.. pero sí se nota que se importan..
non sei.. gústame!! =) non sei explicar ó que me recorda.. quizais a eses momentos en que chamas a calqueira.. xa sexa o mozo as amigas a familia.. e podes botar horas e horas falando.. ou sen dicir nada.. tan só che importa seguir ahí, non separarte de esa persoa..
encántasme primaaaa!! ;) jjjj
bszs
Postar um comentário