ela era... segue a ser.......

medrei ao seu carón..
todo o que sei
todo o que aprendin
ensinoumo ela..

ela era brilante e relucinte
mesmo como unha estrela..
agora a súa luz apagouse
pero sei que tras das nubes está ela..

altiva..
única..
especial..
así era ela..

todo o que fun
o que son
que serei?
o pasado debollo a ela..

axudoume a vivir
cando xa non tiña forzas
animoume dende o comezo
ensinoumo todo

ela sempre dicia...
cando te pisen e te magoen..
trata de arranxalo por moito dano que leves dentro
incluso se pensas que a culpa non é túa

non é de cobardes pedir disculpas..

axudoume,
como vos conto..
dende que era unha cativa..
ensinoume a por o meu mellor sorriso á vida

agora todo o que queda dela..
é o brilo dos meus ollos..

sempre a botarei de menos,
pero sei que segue aqui..
nalgunha parte
coidando de min =)..





por fin me chegou a dirección para poder publicar..
aquí vos deixo este poema que escribin a alguén
a quen sempre botarei de menos...
bicoss.. =)