estamos, somos, expresámonos

Nace este blogue tras terme asombrado, conmovido e incluso ensoñado a lectura dalgúns dos vosos poemas, das vosas letras, das vosas ansias. Nace nestes tempos revoltos para a lírica en que novamente parece verse vilipendiada, tanto en forma de verso como de prosa como de libre expresión da persoa. Nace porque sodes capaces de poñer nos ollos o brillo que nos falta a aquelas persoas que levamos tempo nestas sendas. Nace porque sodes, estades, existides, pensades...

Nace porque sen as vosas letras o mundo sería menos habitábel.

29 maio 2008

Quérote
tanto
que me doe
o
fígado.

2 comentários:

Anônimo disse...

ai!!k me esquecín de poñer que este poema llo dedico a Miguel por as nosas ocorrencias na clase de física!!agora tocache poñer o teu!!jaja
un bikiño


beladurminte*

xenevra disse...

Isto é vangarda!!!!
Non vou entrar a analizar o do fígado ;)))