Ameite,sentinte...fun sinceira, din todo por ti...
por un desgarciado que só soubo mentirme,desfacerme a vida
As miñas notas volvéronse ruins,a miña ledicia acabouse,
o meu ser afundiuse co meu sorriso e a miña vida deu un xiro de 360º
o maldito día que nos enredamos!!!
Vivín tres anos de idas e vidas e entre amor e odio
sen pode olvidarte e agora qeu o lograra volveches como sempre
para utlizarme,confndirme
para que non ame a outro ser maís que a ti pero chegaches tarde á meta
porque eres só un recordoe seguiralo a ser
o que fixen o sabdao foi deixarme levar polo etílico
o amor que un dia sentin acabose para min non significou nada
pero unha cousa farei por ti
mandareiche o diaño cos meus sufrimentos
porque a túa maldae e o teu egoismo
causaron en min o océano mais inmenso de auga
no que quixera que te afundses
chorei por ti, por o teu semblante, por o teu ser
por apersoa que maei e que agfora desprezo
portei durante moito tempo a cruz cara o calvario`pero agora
a cruz está no seu lgr...cravada no chan...
porque nunca odiei a ningue´n e tes o privilexio de ser o pprimeiro
eu sont res a seres a vez
serea gata e noelia
antes
cando fun serea caianme as escamas e
cando fun bgata as unllas...todo por cusa tua
agora son tres serrese sigo sedo eu mesma
porque emerxin do fondo e sain á supreficie
porque saio coa lú chea
porque maullo e rabuño... porque a alvaxe volve vivir.
4 comentários:
diría que a raiba é tanta, tanta que ata te levou a teclear de xeito enfurecido, slatando letyras, trabando outras... pero claro, non tecleaches ti (aisssssss). Así pois sabemos da raiba polas palabras que deixas; e asegúroche que non é pouco. Podería revisar eses lapsos, pero non. Parecen enredarse perfectamente nos sentimentos. ;))
Podo propoñer que le ves este poema ao próximo obradoiro??? ë que ten moitas posibilidades.
ola que tal??? fun eu quen escribiu o poema o que psa e que non teño practica escribindo e ademis era moi longo .pero oó final ía correxuilas pero dixen que tan pouco quedaban mal ,pensando que o poema podía estar escrito por unha poeta enfurecida e con moitas ganas d matar a algueén jejejej pois nada se tal corrixoas que che parece???
ccreo que quedan ven porque mosan a rabia e o rencor que a poeta lle tiña o seu amdo cando o escribiu....
adeus
bikiños
susana ten razón cando estamos enfurecidos de verdade non nos paramos a revisar es estamos escribindo ben ou non.. tampouco cando escribes con paixón..
está chulísimo.. ^^
en canto a que lle estaba escribindo ao "amado".. m.. moi amado moi amado non era? ou? ;),, xD.. (serei paiasa!! xD)
en resumo,
que me gustou o poema
mola ;)
o poema está feito e escrito.
calquera cambio daría lugar a un novo e iso farémola, se quere a poeta, no próximo obradoiro.
Postar um comentário