Hoxe preciseite de novo,
vaga luz que azoutaches a miña vida.
Daría o imposible por terte aquí,
sentirte de novo, outro día.
Foi nun intre, tan só niso...
Logo dun bico longo...
Cando me decatei do que acontecía...
Voaban milleiros de bolboretas fuxitivas.
Entrabas no meu corazón,
e xa non sairás xamais...
E quixente. Quixente tanto dende entón.
Non preciso de buscarlle un nome: "decir, se é amor?"
Este sentimento que me mata,
que enche a miña cabeza de dúbidas ao recordarte.
E recordo...
Momentos malos e bós,
nos que xamais deixei de amarte.
E hoxe,
a pesar da distancia,
nas miñas retinas
a túa mirada segue a engaiolarme...
2 comentários:
ooooooooo q bonitoooo!!=P
bueno este é claro poema deses que afirman que o amor a distancia poder perdurar!! e que se pode vivir como se estivese no mesmo lugar....
ai estamonos volvendo todos moi poéticos!!jeje
bicos
Outra vez os ollos e o amor, a luz e as bolboretas. Algo terán estes tópicos que sempre se enredan nos poemas amorosos
Postar um comentário