Non nos coñeciamos,
pero ó mirarnos
foi como se levasemos
toda unha vida xuntos.
Ó pouco de quedar sós,
atopeime enleada
nos teus brazos.
Non sei canto
pero ó mirarnos
foi como se levasemos
toda unha vida xuntos.
Ó pouco de quedar sós,
atopeime enleada
nos teus brazos.
Non sei canto
estivemos así, porque
para min o tempo detivose,
só existiamos nós
e o desexo de
seguir alí,
para min o tempo detivose,
só existiamos nós
e o desexo de
seguir alí,
xuntos,
fundidos o un co outro.
fundidos o un co outro.
4 comentários:
oas!! bonito poema!!!corto peo preciso!!jeje non teño moito que comentar del so que esas miradas son as que fulminan a un tan so con 1 segundo!!e despos a saber en que acaban...jiji
estou de acordo con ague, � un poema breve pro intenso! xD
o tempo parase cando te sintes ben, sobretodo cando est�s ben acompa�ada, nn�? =)
biki�os!
podo suxeriri que elimines o primeiro tempo???
e deixar o xuntos nun só verso???
por incordiar claro, porque o resto xa dixerono preciso ;)))
a verdade e que o primeiro tempo quedaba un pouco redundante porque xa se sobrentendía, e o de xuntos nun só verso tamén queda moito mellor :P
que conste que non é por facer a pelota eh!! jeje
un bico e gracias por opinar.
Postar um comentário