estamos, somos, expresámonos
Nace este blogue tras terme asombrado, conmovido e incluso ensoñado a lectura dalgúns dos vosos poemas, das vosas letras, das vosas ansias. Nace nestes tempos revoltos para a lírica en que novamente parece verse vilipendiada, tanto en forma de verso como de prosa como de libre expresión da persoa. Nace porque sodes capaces de poñer nos ollos o brillo que nos falta a aquelas persoas que levamos tempo nestas sendas. Nace porque sodes, estades, existides, pensades...
Nace porque sen as vosas letras o mundo sería menos habitábel.
10 março 2010
05 março 2010
recordo
Recordos… malditos sexan!
Recordo… cando te vin por primeira vez…
aquel sábado noite… parouse o tempo
e fiquei namorada.
Recordo cando te achegaches e me falaches…
e recordo o teu sorriso naquel momento.
Recordo tódolos sorrisos que me adicaches dende entón,
Eses que me alegraban o día pasara o que pasase…
Recordo os bicos roubados e os non roubados,
Tamén recordo cada abrazo, cada agarimo,
cada verba amorosa saída dos teus beizos…
Recordo todo aquilo que algún día me fixo sentir especial,
única… e que agora me atormenta e me fai sentir estúpida,
é agora cando me dou conta de como me utilizaches,
de como me enganaches… e aínda así… segues na miña mente,
aquel sábado noite, aquela primeira frase, os sorrisos, os bicos,
os abrazos, os agarimos, as verbas…
ÓDIOTE… ÁMOTE…
Recordo… cando te vin por primeira vez…
aquel sábado noite… parouse o tempo
e fiquei namorada.
Recordo cando te achegaches e me falaches…
e recordo o teu sorriso naquel momento.
Recordo tódolos sorrisos que me adicaches dende entón,
Eses que me alegraban o día pasara o que pasase…
Recordo os bicos roubados e os non roubados,
Tamén recordo cada abrazo, cada agarimo,
cada verba amorosa saída dos teus beizos…
Recordo todo aquilo que algún día me fixo sentir especial,
única… e que agora me atormenta e me fai sentir estúpida,
é agora cando me dou conta de como me utilizaches,
de como me enganaches… e aínda así… segues na miña mente,
aquel sábado noite, aquela primeira frase, os sorrisos, os bicos,
os abrazos, os agarimos, as verbas…
ÓDIOTE… ÁMOTE…
Ana Lage
27 fevereiro 2010
Di-álogo
-Son tan repunante?
-Si, non hai quen te ature.
-Sinto moito terte molestado, xa non che falo máis, tranquila.
-Non! A min gústame a túa non aturided.
-Se non me aturas, como che vai gustar?
-Si que te aturo! Perdóame!
-Non sei se poderei…
-Bueno… perdoa por molestar…
-Ti non molestas, amor meu, eu molesto.
-É certo, pero eu quérote igual.
-Pero eu quérote máis…
e quérote tanto, que non te quero molestar.
-Gústame que molestes, non podería vivir sen iso.
Faino. Faino unha e outra vez
-Se mo pides así…
-Por favor.
-Vale, terei que ceder… pero só porque quero que te manteñas con vida.
- Non me queres entón?
- Non.
-Morrerei logo.
-ÁMOTE.
Ana Ledo e Ana Lage
-Si, non hai quen te ature.
-Sinto moito terte molestado, xa non che falo máis, tranquila.
-Non! A min gústame a túa non aturided.
-Se non me aturas, como che vai gustar?
-Si que te aturo! Perdóame!
-Non sei se poderei…
-Bueno… perdoa por molestar…
-Ti non molestas, amor meu, eu molesto.
-É certo, pero eu quérote igual.
-Pero eu quérote máis…
e quérote tanto, que non te quero molestar.
-Gústame que molestes, non podería vivir sen iso.
Faino. Faino unha e outra vez
-Se mo pides así…
-Por favor.
-Vale, terei que ceder… pero só porque quero que te manteñas con vida.
- Non me queres entón?
- Non.
-Morrerei logo.
-ÁMOTE.
Ana Ledo e Ana Lage
Assinar:
Postagens (Atom)