o son da curuxa

1)
A vida remata ca morte.
Os espectros tisnados enchense de cor coa luz do sol.
As arañas escapan dos fumegantes ceminterios.
Os fungos calcinados volven a nacer.
A musicalidade orquestrada dos xilófagos fumegan fantasía.
O inferno remata co son da curuxa.

2)
Uns xilófogos orquestrados
polos espectros tisnados
nun inferno calcinado.

Fumegantes estaban os
fungos dos ceminterios que
morren fantasiosos
co son da curuxa.



Alba Baltar
Pablo Cabo
Leti Vázquez
Manuel Fernández 3ºA

Posibel

-->

A fascinante musicalidade, da
Xaviña preto dos arrecifes,
simulaba o son das ocarinas
do Vilano cemiterio.

Abrallan os espetados seguidores
do etno, abrallas as inmunolóxicas
curuxas do visibel.

Os raposos xilófagos,
réquiem unha posibel verdadde

-->

Grupo (Alba Fernández, Iván Gayoso, Marcos Arrojo, Iago López).

concerto fantasiado

A musicalidade dos xilófagos e ocarinas,
facían espertar as curuxas.
Os arrecifes de Xaviña,
fantasiaban con regleiras de cinsa.
Os orquestrados que tocaban o óboe,
eran espertados contra un inferno de bostezos.

poema de: carla fernandez, laura gonzalez, paulo arias, adriana figueiras

O irónico da vida

e poder fantasiar

con curuxas tisnadas

de cinzas, dunha

triste musicalidade,

tocada por ocarinas espetadas

cun fondo de arrecifes.

Marta
Diego
Óscar
Sara T

IRONÍA

Arrecifes de coral, eis ringleiras de ocarinas;
Curuxas e xilófagos visíbeis pola noite;
Bichos das arañeiras abrollan dos fungos;
Así a fábula do lume irónico.
Choiva de espectros fumegantes, tisnados
nas cinzas...



-Poema creado por:

*Adrián Teixeira
*Elisa Rivas
*Ainoha Badiola
*Jorge Vázquez
*Bruno
-Clase: 3ºA

ampanavid

O fumegante réquiem da choiva,

os espectros espetados na musicalidade

e as curuxas orquestradas no enseado fantasiar

do futurista jazz dos arrecifes tisnados.

poema grupo amalia, pablo varela, ana e david