as nosas palabras: o son da curuxa

Nace este blogue tras terme asombrado, conmovido e incluso ensoñado a lectura dalgúns dos vosos poemas, das vosas letras, das vosas ansias. Nace nestes tempos revoltos para a lírica en que novamente parece verse vilipendiada, tanto en forma de verso como de prosa como de libre expresión da persoa. Nace porque sodes capaces de poñer nos ollos o brillo que nos falta a aquelas persoas que levamos tempo nestas sendas. Nace porque sodes, estades, existides, pensades...

Nace porque sen as vosas letras o mundo sería menos habitábel.

21 dezembro 2009

o son da curuxa

1)
A vida remata ca morte.
Os espectros tisnados enchense de cor coa luz do sol.
As arañas escapan dos fumegantes ceminterios.
Os fungos calcinados volven a nacer.
A musicalidade orquestrada dos xilófagos fumegan fantasía.
O inferno remata co son da curuxa.

2)
Uns xilófogos orquestrados
polos espectros tisnados
nun inferno calcinado.

Fumegantes estaban os
fungos dos ceminterios que
morren fantasiosos
co son da curuxa.

Alba Baltar
Pablo Cabo
Leti Vázquez
Manuel Fernández 3ºA

Nenhum comentário:

Postar um comentário