Véxote na distancia
e penso:
De verdade é isto o que quero?
Porque me alonxo de ti sen pretendelo?
Porque me alonxas de ti?
Soa diante do do espello,
así pasan as horas, buscando o meu reflexo.
No meu caderno,
non atino a escribirche
nin un só verso, de amor.
Isto non deixa de ser
outro día de inverno
no que faltades ti
e o teu alento
na miña caluga
Que será de min
soa no silenzo?
Así pasarán as horas
sen sabelo.
Fáltanme, os teus bicos lentos...
e penso:
De verdade é isto o que quero?
Porque me alonxo de ti sen pretendelo?
Porque me alonxas de ti?
Soa diante do do espello,
así pasan as horas, buscando o meu reflexo.
No meu caderno,
non atino a escribirche
nin un só verso, de amor.
Isto non deixa de ser
outro día de inverno
no que faltades ti
e o teu alento
na miña caluga
Que será de min
soa no silenzo?
Así pasarán as horas
sen sabelo.
Fáltanme, os teus bicos lentos...
2 comentários:
ai....ese alento, eses bicos...
pensa q mellor sen eles ca estar sufrindo tendo a sua presenza!!:P
bicos!
Nunca estarás soa. O alento do seu recordo estará por sempre nos teus veros.
Romanticismo puro (no sentido literario do termo)
Postar um comentário