estamos, somos, expresámonos

Nace este blogue tras terme asombrado, conmovido e incluso ensoñado a lectura dalgúns dos vosos poemas, das vosas letras, das vosas ansias. Nace nestes tempos revoltos para a lírica en que novamente parece verse vilipendiada, tanto en forma de verso como de prosa como de libre expresión da persoa. Nace porque sodes capaces de poñer nos ollos o brillo que nos falta a aquelas persoas que levamos tempo nestas sendas. Nace porque sodes, estades, existides, pensades...

Nace porque sen as vosas letras o mundo sería menos habitábel.

21 junho 2008


Véxote na distancia
e penso:
De verdade é isto o que quero?
Porque me alonxo de ti sen pretendelo?
Porque me alonxas de ti?

Soa diante do do espello,
así pasan as horas, buscando o meu reflexo.
No meu caderno,
non atino a escribirche
nin un só verso, de amor.

Isto non deixa de ser
outro día de inverno
no que faltades ti
e o teu alento
na miña caluga

Que será de min
soa no silenzo?
Así pasarán as horas
sen sabelo.
Fáltanme, os teus bicos lentos...

2 comentários:

Anônimo disse...

ai....ese alento, eses bicos...
pensa q mellor sen eles ca estar sufrindo tendo a sua presenza!!:P

bicos!

xenevra disse...

Nunca estarás soa. O alento do seu recordo estará por sempre nos teus veros.
Romanticismo puro (no sentido literario do termo)