Xa non me coñezo
porque deixei de sentirme.
Perdinme a min mesma
por seguirte.
Por pensar que sí
por crerte aquí.
Por sentirme ben ao verte
sego a perderme.
Descoñezome
esquecinme de todo canto sabía de min.
Eu, que sempre fun canto tiven
agora perdinme.
Aborrezo a este nena pequena
que se empeña en querer,
en sufrir,
en perderse nun acto tan suicida...
Non sei quen son
...
Um comentário:
Suprime o verso final e tes un poema perfecto. A dúbida existencial levada á poesía. A eterna incertidume do ser, o eterno contraditorio da vida. A natureza cambiante da persoa. Ser sen saber canto tempo vas seguri sendo.
Non digo máis. Xa dixeches ti todo.
Postar um comentário