A miña vida

A miña vida, non me quere.
é unha princesa,
das que sempre se reconverten en rás.
Unha vida que me odia,
que preferiría non haberme coñecido nunca.

Non me fala, non quere,
Nin quere que eu lle fale a ela,
odia que lle fale.

Cando me mira,
faino con cara de noxo,
unha cara que me parte a alma,
en centos de cristais, afiados,
que percorren as miñas veas,
destrozándome por dentro.

A miña esperanza, deixoume só,
abandooume.
A fonte da que manaba, secou.
Só unha palabra a pode traer de novo,
Ámote.
Pero nunca a escoitarei.
Os seus beizos, nunca a pronunciarán,
Nunca.


Dóeme pensar,
Que nunca serei ninguén para ela,
nunca quererá falarme,
nin que lle fale.
Sorrirme, ou que lle sorria.
Mirarme, ou que eu a mire.
Bicarme.


O seu desprezo, mátame.
É unha puñalada,
que me atravesa cada vez que a vexo.
Por iso non quero vela.
Estar no mesmo lugar ca ela,
é unha tortura,
unha tortura insoportable,
que espanta a miña alegría,
que se nega a volver.


A miña vida,
sen a miña vida,
non ten sentido,
non estou disposto a vivila,
non sen ela,
só con ela.

Só ela pode traer de novo a miña alegría,
a miña esperanza.
Só ela.
E nunca o fará.
Seino, nunca.


...


Iago Seijas