Prohibinme pensar en ti
Pero a noite chegou
É a hora dos soños
Das fantasías anheladas
É o único momento
No cal me permito pensarte,
Soñarte,
Soñar que estamos xuntos
Imaxinar como namorarte
Como gañar o teu corazón
Algo moito mais difícil ca olvidar
Olvidar!
olvidar é imposible!
Intenteino, sei que o intentei
Pero sempre, sempre en van
Tamén imaxino sensacións,
Sentimentos…
meus e teus
Porque te quero
Porque te amo
E nunca me amarás tanto
Nunca me vas amar
Seino
Ás veces, ódiasme
Tamén o sei, pero
Eu ódiote sempre
Por ser a culpable,
A responsable da miña dor.
Por ser así
Por capturarme coa túa mirada
Por paralizarme cun sorriso
Por facerme estremecer cun só xesto
Por facerme suspirar co teu recordo
Por facerme sufrir a túa ausencia
Por matarme co teu desprezo
E por devolverme a vida con cada palabra
...................................................... Coas túas palabras
Para logo arrebatarma de novo
Facerme chorar, rir, suspirar..
E négaste a devolverme a alma que me roubaches
No intre en que realmente te coñecín..
Silencio!!
O sol!,
Prohibido pensar en ti.
.......
Iago seijas
5 comentários:
Alégrome de que retomedes os bos costumes, sobre todo se é para ler poemas que rebordan sentimentos tan intensos coma este
Eu tiven o privilexio de lelo antes de que fora publicado, e pareceume, sinxelamente XENIAL, creo que o poeta simplemente escribiu o que pensaba, sen fixarse en recursos, métrica...simplemente os sentimentos, encántame, animo a este poeta a que siga escribindo:)
Encántame! Dende a primeira frase ata a última, cada palabra, cada sentimento, cada exclamación, cada silencio.. chulísimo! :)
IMPRESIIIONANTEE! .. só me sae iso, de veras que é fascinante, sobre todo a parte de
Por capturarme coa túa mirada
Por paralizarme cun sorriso
Por facerme estremecer cun só xesto
Por facerme suspirar co teu recordo
Por facerme sufrir a túa ausencia
Por matarme co teu desprezo
E por devolverme a vida con cada palabra
...................................................... Coas túas palabras
Para logo arrebatarma de novo
é como unha montaña rusa de sentiimentos, nn sei explicalo, só iso ABRAIANTE!
Un bico!
Son Sofía pero e que nn me deixa poñer o nome :s
iagoo cada día sorprendesme maáis, cas túas historias mitolóxicas, cos teus poemas.. encantoumee!! en serioo felicitote, e alegrome de que ti non teñas vergonza!!! un bikiñoo vemonos!
CrisS
Postar um comentário