Unha felicidade
que moitos pensan que non merezo.
E eu,
que quero seguir loitando.
Cando penso
Que todo perdeu a cor da que antes presumia
Que a miña vida se tronzou en dous
Dous camiños separados e afastados…
Alguén berra o meu nome por detrás e xirome a preguntar…
O sol brila alá arriba
Descubrindo as cores do ceo.. azul, e da herba.. verde.
Pensei…
que morrería daltónica,
ou vendoas sempre en branco e negro…
Como puiden sorrir e ser feliz
Por un intre
Cando se achegou e me dixo…
“Descubrin… que tes os ollos verdes, que bonito”
E así sego recordando aquel día....
que moitos pensan que non merezo.
E eu,
que quero seguir loitando.
Cando penso
Que todo perdeu a cor da que antes presumia
Que a miña vida se tronzou en dous
Dous camiños separados e afastados…
Alguén berra o meu nome por detrás e xirome a preguntar…
O sol brila alá arriba
Descubrindo as cores do ceo.. azul, e da herba.. verde.
Pensei…
que morrería daltónica,
ou vendoas sempre en branco e negro…
Como puiden sorrir e ser feliz
Por un intre
Cando se achegou e me dixo…
“Descubrin… que tes os ollos verdes, que bonito”
E así sego recordando aquel día....
((algo escrito xa fai un tempiño..))...
2 comentários:
Pois non o vin ata hoxe... pero foi un pracer descubrir eses ollos verdes novamente por aquí :))
buffff!!kanto tempo sen pasar x aquí...
precioso silvia,PRECIOSO!!!
todas recordamos ese dia...ainda que so quede niso,nun recordo!!
e se nn che viu ess ollazos verdes e que está ceguiño perdido o pobre!!!xdxd
un besazooooooooooo
kert*
Postar um comentário